Πριν λίγο καιρό ο «μεγάλος κοντός» της rock, Eric Burdon, είχε δηλώσει ότι, κατά την διάρκεια της νιότης του, στο μοναδικό πράγμα που δεν μπορούσε να αντισταθεί ήταν τα ναρκωτικά. Όταν, όμως, κάποια στιγμή αντιλήφθηκε το χτύπημα από τις φτερούγες του θανάτου να ακούγεται κοντά του, πήρε άμεσα την σωστή απόφαση. Τα ναρκωτικά εξαφανίστηκαν δια παντός από την ζωή του.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι ο Burdon προχώρησε και σε μια δήλωση μέσω της οποίας στηλίτευσε, εμμέσως πλην σαφώς, την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού, ο οποίος εμφανίζεται είτε με την μορφή της αγοραίας δεξιάς «των νοικοκυραίων» είτε με την μορφή της ελευθεριακής αριστεράς.
«Σήμερα», είπε ο Burdon, «υπάρχουν πολιτείες των Η.Π.Α που επιτρέπουν να πωλούνται ελεύθερα τα ναρκωτικά. Όσο σκέφτομαι ότι αυτή η κατάσταση τείνει να γίνει κανονικότητα της καθημερινότητας, με θεσμική κάλυψη, αρχίζω να νιώθω ότι η ζωή δεν εξελίσσεται καθόλου καλά και πως ο κόσμος φλερτάρει με την παράνοια».
Αντίθετα με τον «μεγάλο κοντό», που έχει βιώσει ως τα μύχια τις συνέπειες της κουλτούρας των ναρκωτικών, οι φιλελεύθεροι δεξιοί των συγκεκριμένων περιοχών υπολογίζουν πόσο μεγάλες οικονομικές απώλειες εγκυμονούν τέτοιες συντηρητικές αντιλήψεις και δεν διανοούνται να σώσουν μερικές χιλιάδες ζωές για να χάσουν κάποια εκατομμύρια δολάρια. Ενώ οι θιασώτες του αριστερού μεταμοντερνισμού δεν διανοούνται να σώσουν μερικές χιλιάδες ζωές προκειμένου να υπερασπιστούν το σωστό απέναντι στο «ελευθεριακό».
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι υπόλοιποι παρακολουθούμε άβουλοι την επέλαση της πολιτικής αλητείας του δεξιού και του αριστερού φιλελευθερισμού να προελαύνει πάνω στο άτι της παγκοσμιοποίησης. Και, μολονότι, σημαντικοί μουσικοί έχουν υπερασπιστεί παραδοσιοκρατικές θέσεις κατά τα τελευταία χρόνια, (σε ένα πλαίσιο που ξεκινά από τονJohn Lydon για να καταλήξει στον Phil Anselmo-διαβάστε εδώ μια παλαιότερη σχετική ανάρτηση), εκείνοι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εκφράζουν πολιτικά την παραδοσιοκρατία δεν κάνουν τίποτε προκειμένου να στηριχθούν σε αυτές της δηλώσεις.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό ο παραδοσιοκρατικός χώρος έχει πέσει θύμα του αστικού νεοεθνικισμού. Άβουλες μάζες, που αρνούνται να αποδεχτούν ότι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας της Ευρώπης θα γεννηθεί αν γίνει αντιληπτό ότι πρώτη προϋπόθεση αποτελεί η ολική άρνηση του φιλελευθερισμού ως ιδεολογίας και ως τρόπου ζωής, συνεχίζουν να ζουν εγκλωβισμένοι στον αστικό τρόπο ζωής και περιμένουν ευτελής πολιτικάντηδες, σαν τον Σαλβίνι, να αντιμετωπίσουν την παγκοσμιοποίηση. Μάλλον θα περιμένουν για πολύ ακόμη. Γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι ο εξουσιαστικός φιλελευθερισμός αποτελεί ενότητα. Η μεταναστευτική πολιτική, η αχαλίνωτη πρόκριση των ναρκωτικών και των ιδιόμορφων προσωπικών (σεξουαλικών και άλλων) επιλογών, η οικονομική ανισότητα, η εθνοκοινωνική διάλυση μέσω του ατομικιστικού ωφελιμισμού, ο θεσμικός αυταρχισμός, η αγοραία παρακμή στις τέχνες και την λαϊκή κουλτούρα, όλα αυτά αποτελούν πτυχές μιας ενότητας που η μια τροφοδοτεί την άλλη.
Κατά συνέπεια, αν ορισμένοι νεοgreeks ψευτοπαραδοσιοκράτες νομίζουν ότι θα νικήσουν τις πολιτικές του συστήματος, ενώ ζουν ακολουθώντας τα πρότυπα ζωής και κουλτούρας που προκρίνει το MAD TV, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Πως θα θυσιάσουν την κοσμική τους ζωή, τις παρέες και τις φωτογραφήσεις με το παρακμιακό jet set, για να υπηρετήσουν αξίες ζωής όπως αυτές που επιτάσσει ο ρομαντικός βίος της παραδοσιοκρατίας;
Σχόλια:
Να θυμηθούμε τα τελευταία χρόνια;
-Mick Jagger και John Lydon υπέρ του Brexit, με δηλώσεις του Lydon για νίκη των πατριωτών της εργατικής τάξης.
-Δηλώσεις John Lydon ότι από το να εκλεγούν οι liberals της Κλίντον καλύτερα να νικήσει ο Τραμπ.
-Φιλοεθνικιστικές δηλώσεις Phil Anselmo.
-Σχόλιο του Billy Idol ότι δεν είναι απαραίτητα κακό να φορούν οι πάνκηδες περιβραχιόνια με την σβάστικα και δημόσια αποδοχή ότι το είχε κάνει και αυτός, ως νεαρός, ακόμη και αν δεν ήταν φυλετιστής, προκειμένου να προβοκάρει το αστικό κατεστημένο.
Αν ψάξουμε θα βρούμε και πολλά άλλα.
Το παράξενο είναι η απόλυτη σιωπή του εθνικιστικού χώρου. Γιατί κανείς εθνικιστικός φορέας δεν αναφέρεται σε αυτούς τους γίγαντες της μουσικής; Αν είχαν κάνει φιλοαριστερές, αντιφασιστικές ή φιλοκαπιταλιστικές δηλώσεις θα τους είχαν κάνει πρωτοσέλιδα οι απέναντι.
Οι από εδώ τι φοβούνται; Μήπως τους πει ότι είναι "κομμουνιστάς" ο πατριάρχης και το (ακρο)δεξιό σκυλολόι του;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Συμφωνούμε με όσα γράφεις εκτός της τελευταίας παραγράφου.
Γιατί, απ' ότι φαίνεται, δεν υπάρχουν οι "από εδώ" που αναφέρεις. Νομίζουν κάποιοι ότι εκφράζουν τις ιδέες που υπονοείς. Αλλά στην ουσία δεν το κάνουν. Είναι απλώς ακροδεξιά κομμάτια του αστικού παζλ της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας.
Στην πραγματικότητα είμαστε λίγοι. Μάλλον ελάχιστοι..