του Ιωάννη Μπαχά
Κάναμε πολύ καιρό να πάμε στη Χιροσίμα. Αν και από τις πρώτες μέρες της συνθηκολόγησης, τα στρατεύματά μας εγκαταστάθηκαν σε κάθε μεριά αυτής της χώρας προσπαθώντας να υποτάξουν κάθε εστία αντίστασης (και Θεέ μου, πόσες ήταν!!!), εντούτοις στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν πήγαμε. Όταν ήρθε η διαταγή, ντυμένοι σαν αστροναύτες, βαδίσαμε σε αυτή τη δαντική κόλαση.
Η ανάσα μου θόλωνε την προσωπίδα του κράνους και έπρεπε να προσέχω τα βήματά μου ανάμεσα στα χαλάσματα και για να μην πέσω αλλά και να μην σκίσω την προστατευτική στολή και μείνω εκτεθειμένος στην ακτινοβολία. Η κάμερα κατέγραφε τα πάντα ενώ ο μετρητής γκέϊγκερ έβγαζε έναν επίμονο διαπεραστικό ήχο κολλημένος στην κόκκινη ένδειξη.
Στάθηκα μπροστά σε ένα ερείπιο αποσβολωμένος. Δύο σκιές προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τις γωνίες του τοίχου. Μια μεγαλύτερη γυναικεία και μία ενός μικρού κοριτσιού που την τραβούσε από το φόρεμα. Δεν ήταν ζωγραφιά ούτε γκράφιτι. Οι δύο σκιές έφθασαν στη άκρη του χαλάσματος και χάθηκαν. Πέρασαν στον απέναντι τοίχο, όμως σαν να παγιδεύτηκαν εκεί, αφού γύρω τους δεν υπήρχαν παρά μόνο σωροί από χαλάσματα. Είναι ακόμη εδώ. Μου φάνηκε πως είδα κι' άλλες μορφές να κινούνται πάνω στους τοίχους. Η κάμερα δεν έγραψε τίποτα, η μνήμη όμως συγκράτησε τα πάντα.
Το έθνος μου δεν άφησε ούτε τα ντουβάρια για να ζήσουν οι σκιές.