Τον δημοσιογράφο Δημοσθένη Καρμοίρη ούτε τον γνωρίζουμε προσωπικά ούτε έχουμε κανέναν λόγο να τον υπερασπιστούμε ή να τον κατηγορήσουμε. Ένας αθλητικογράφος είναι που έγινε δημοφιλής κατά την περίοδο της κακόγουστης δεκαετίας του ’90, όταν τα τηλεοπτικά Μ.Μ.Ε. της χώρας φρόντισαν να μας εισαγάγουν στην εφιαλτική εποχή της παγκοσμιοποίησης με μπόλικη life style χυδαιότητα και αρκετό «προοδευτικό διεθνισμό» της κατινιάς των τηλεπαραθύρων. Ωστόσο δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός της πρόσφατης απόλυσής του εν λόγω δημοσιογράφου από την δημόσια τηλεόραση με την κατηγορία του ρατσισμού.
Προφανώς ο δημοσιογράφος επιχείρησε να κάνει χοντροκομμένο και αποτυχημένο μαύρο χιούμορ, όπως αυτό που έχουμε συνηθίσει από τους ακαλλιέργητους και αγοραίους δημοσιογράφους που έχουν καπαρώσει, εδώ και χρόνια, τα πόστα στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από εκείνο που ένας άνθρωπος με σώας τας φρένας αντιλαμβάνεται ως ρατσισμό. Eίναι προφανές ότι η ευαισθησία των κρατούντων δείχνει επιλεκτική ετοιμότητα σε ότι αφορά τα ιδεολογικά είδωλα του εξουσιαστικού διεθνιστικού φιλελευθερισμού.
Η εξουσία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης επιβάλει αργά, καθημερινά και σταθερά την πολιτική, ιδεολογική και δημοσιολογική δικτατορία της. Κάθε μορφή αυθόρμητου, γραπτού ή προφορικού, δημόσιου λόγου είναι καταδικασμένη να στραγγαλιστεί στις σιδερένιες παλάμες της διεθνιστικής εξουσίας, όσο ο μέσος Ευρωπαίος δεν αφυπνίζεται και συνεχίζει, μεθυσμένος από την φρασεολογία εννοιών που έχουν γίνει τοτέμ (όπως η «πρόοδος», ο φιλελευθερισμός κλπ), να παρέχει την συναίνεσή του στο κοσμοείδωλο της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας.